In 2023 ben ik wat afwezig geweest op LinkedIn. Niet helemaal, maar ik was wel veel minder actief dan voorgaande jaren.

Een van de redenen is het feit dat omstandigheden die grotendeels buiten onze macht liggen, mijn vrouw en ik hebben gedwongen terug te verhuizen naar het land waarin we zijn geboren, Nederland, en ons land van keuze, Australië, achter ons te laten.

Dat proces, dat zich midden in de COVID-pandemie afspeelde, was soms rommelig, hectisch en nogal pijnlijk. Maar de transitie ligt inmiddels achter ons en we zijn aan het settelen in ons nieuwe huis, in een prachtig bos in het noorden van het land.

Iets dat mij opvalt, is hoe het land mij lijkt terug te winnen. Na ruim twintig jaar in Australië te hebben gewoond, voelde ik mij (en voel mij soms nog) meer Australisch dan Nederlands. Ik kwam terug naar dit land en voelde me een vreemdeling in een vreemd land; een bezoeker van een land dat niet veel leek op het land dat ik in de vorige eeuw achterliet.

Maar de afgelopen maanden is dat gevoel aan het veranderen. Geleidelijk aan begon ik te voelen dat mijn oude wortels – degene waarvan ik dacht dat ik ze had doorgesneden en weggegooid toen ik naar Australië migreerde – weer tot leven komen en zich vastzetten in de grond van het bos om me heen. Ik begin het gevoel van het zand onder mijn voeten te herkennen, de geluiden van de vogels en insecten, de geur van het gras en de omringende bomen. En ik begin me weer Thuis te voelen.

Wat dit proces voor mij interessant maakt, is dat het niet de natie of haar bevolking is die mij terugwint, maar haar natuur, haar bodem, haar Country, zoals de Australische Aboriginals het zouden noemen. Het is een gevoel dat in Australië langzaam bij mij was gegroeid, maar – omdat ik daar niet geboren ben – nooit helemaal zou kunnen doordringen: het gevoel bij het land te horen. Hier in Nederland voel ik mij welkom en wordt mij verteld dat ik hier thuishoor; dat ik hier nooit echt ben weggegaan, hoe ver weg ik ook was.

Voor mij is dit een belangrijke herinnering aan hoe diep we werkelijk verweven zijn met de natuur, met het land waarop we geboren worden, leven en sterven. We staan niet los van Country, we zijn de nakomelingen ervan, en eraan verbonden via vele, vele onzichtbare wortels en verbindingen. We hebben misschien deze illusie gecreëerd van de mens versus de natuur, of de mens boven de natuur, of zelfs de mens er volledig los van, maar in onze kern zijn we gewoon een andere vorm van natuur. Niets meer niets minder. Alleen als we dat erkennen en ons land ons volledig als het zijne laten opeisen, kunnen we echt gelukkig zijn en in harmonie met onszelf en de wereld.

Ik hef het glas op Thuiskomen en teruggewonnen worden. Hier is een toast op het land.

Gelukkige nieuwe toekomst.